Jest coś zabawnego w tym zauważonym przez Arystotelesa pędzie człowieka do naśladowania. Jest coś ironicznego w fizyce kwantowej, która kazała zwątpić w obiektywność tego, co odtwarzamy. Coś przytłaczającego w Derridzie mówiącemu o niemożności. Coś rozpaczliwego w Searle'u ratującego nas normami. Jest coś, co każe mi optować za pragmatyzmem, mimo tego (a może właśnie dlatego), że w niego nie wierze. Realizm.
Wierze w realizm.
Nie realizm jako styl, nie taki, co mówi o zwierciadle przechadzającym się po gościńcu. A przynajmniej nie do końca. Wierze w realizm punktów widzenia, w realizm interpretacyjny, w realizm magiczny i w realizm bez granic, w realizm wierności materiałowi. (Ha! wychodzi mi wyznanie wiary, manifest. Niech będzie.)
Wierze w realizm Garaudy'ego, który mówi, że "być realistą to nie znaczy imitować rzeczywistość, ale oddawać jej dynamikę, nie kopiować czy kalkować rzeczy, zdarzenia czy ludzi, lecz uczestniczyć w twórczym akcie powstawania świata, odnajdować jego wewnętrzny rytm".
Wierzę w napięcie między mimesis a kreacją. Wierzę, że odtwarzanie rzeczywistości oznacza stworzenie jej nowego, odbiegającego od potocznych prawd obrazu. I na tym gruncie wierze w Second Life.
Jest coś fascynującego w poziomie meta. W odtwarzaniu odtworzenia. Jeśli obraz namalowany na płótnie jest odtworzeniem rzeczywistości (jakkolwiek pojętej); jeśli SL jest odtworzeniem (również jakkolwiek pojętej) rzeczywistości; to czym jest RL obraz odtworzony w SL?
Primting, czyli 'prim(ed pain)ting' jest czymś, co warte jest uwagi.
Rene Magritte / Dekka Raymaker Son of Man
MC Escher / Solkide Auer Relativity
George Bellows / Bryn Oh Steam Stag at Sharkey's
Marcel Duchamp / Paula Dix Fountain